Rob en Loes na 51 jaar weer op de Leuthse Kermis

  
Na 51 jaar eindelijk weer op de Leuthse Kermis (2010)

 (Bron: De Gelderlander)
Rob van Eck emigreerde in de jaren vijftig naar Austra­lië. Hij is nu even terug met zijn vrouw Loes in geboorte­dorp Leuth. Hoogtepunt van de reis? De kermis!

Toen Rob van Eck (74) in Australië het programma van de vakantie in Neder­land bestudeerde, viel het hem meteen op. „Terug op 2 okto­ber? Als we alles een paar weken verplaatsen, kan ik de Leuthse ker­mis meemaken!” Rob emigreerde halverwege de ja­ren vijftig naar Australië, in een tijd dat het hele dorp het hele jaar naar die kermis toeleefde. In 1959 kwam hij nog een keer terug in het najaar en kon het dorpsfeest nog een keer vieren. Na 51 jaar gaat hij het nu eindelijk weer eens meemaken. „We hebben er vier da­gen voor uitgetrokken.”

Rob is vier weken in Nederland met z’n vrouw Loes, met wie hij al bijna vijftig jaar samen is. Hij ont­moette haar in Australië. „Mijn ouders emigreerde in 1958 vanuit Vught daar naar toe”, vertelt ze.

„Ik was toen 13. Het is zaterdag dubbel feest want dan vier ik ook nog eens mijn 66e verjaardag.”

Rob stamt uit een familie van veer­tien kinderen – negen jongens en vijf meisjes – en van hen emi­grreerden er maar liefst zes naar het continent ‘down under’. Eén verongelukte er, een ander keerde in de jaren zeventig terug. „In de eerste drie jaar trokken we de bush in om suikerriet te hakken”, vertelt Rob in plat Leuths met een snufje Australisch. „Dat was werk voor vrijgezellen: veel verdienen en veel drinken. Toen we een vrouw kregen, werden we wat ver­standiger.”

Het is niet de eerste keer dat de twee terug zijn in Leuth. De laat­ste keer, vijftien jaar geleden, kwam het wat ongelukkig uit.

Rob: „We arriveerden op 30 janua­ri en een dag later mochten we de polder niet meer in vanwege de hoogwaterevacuatie.”

Rob is al sinds 45 jaar wegenbou­wer. Nog steeds trekt hij samen met zijn vrouw Loes de outback in om dustroads aan te leggen of op te knappen. „Ik ben wel 74 maar ik kan nog niet stoppen”, legt hij uit. „Ik krijg trouwens ook geen AOW, maar dat komt omdat we te veel eigendommen hebben. Mede­lijden is dus niet nodig.”

De twee doen hun werk op 3.000 kilometer van hun huis. Ze wonen in Little Hampton, op 30 kilome­ter van Adelaide in het zuiden van Australië. Maar ze zijn acht maan­den per jaar aan het werk in de buurt van St. Catherine’s, hele­maal in het noorden van Australië. „We zijn van april tot kerst op pad in de woestijn”, vertelt Loes. „We hebben een caravan bij ons en zet­ten die elke dag weer twintig kilo­meter verderop langs de weg.

Soms zien we weken achter elkaar niemand anders. We zitten allebei op een machine, een grader, om gaten in de week te herstellen. Bin­nen in de cabine is het heerlijk koel vanwege de airco, buiten is het dan 48 graden. We houden contact met elkaar via een soort mobilofoon. Kunnen we afspreken om samen thee te drinken. ’ s Mid­dags hoor ik soms even niets en dan zit hij vaak een uiltje te knap­pen. En we doen een wedstrijd wie de weg het rechtst kan ma­ken.”

En wie wint er dan? „ De vrouwen winnen altijd”, zucht Rob. Verve­len doen ze zich niet. „We verma­ken ons met slangen en hagedis­sen vangen. En ik heb een accor­deon bij me.” Deze week heeft hij in Nijmegen een nieuwe Hohner gekocht. Hij haalt het instrument te voorschijn en begint de zee­mansklassieker La paloma adé te spelen. Vorige week zaterdag maak­ten ze een grote Van Eck-familie­reünie mee. Er waren honderden gasten in café De Rosmolen.

Rob en Loes overwegen nu toch om er zo zoetjesaan mee te stop­pen. „We hebben vier kinderen en acht kleinkinderen”, aldus Loes.

„ De oudste is al 13 en die vraagt dan ‘Oma, wanneer blijven jullie nou thuis?’.”

Rob en Loes van Eck tijdens de van Eck Reunie 2010.